Artikel beschikbaar gesteld door :

Het waren vrij kleurloze beestjes, wat grauwig en grijzig, een lelijk eendje ... Helaas is er eentje gestorven, vermoedelijk had dit te maken met een verandering in de watersamenstelling tijdens een verversing. De drie anderen groeiden traag maar zeker. Dit is een algemeen kenmerk bij Geophagussen. Al gauw werd het duidelijk wie een mannetje ging worden en welke tot vrouwelijke exemplaren zouden uitgroeien. Want het "ventje" is bedeeld met een uitzonderlijk prachtig kleurenboeket (veel mooier nog dan we in de aqualogboeken te zien krijgen!).
Zijn lichaam heeft een gele basiskleur met een 3-tal zwarte dwarsbanden erop, die duidelijk doorlopen tot in de rugvin, die op haar beurt fel rood is, verfraaid met hemelsblauwe vlekken. De staartvin is oranjerood en iets doorzichtig, de anusvin is dan weer rood met wat blauw. De buikvinnen, -welke langer zijn dan bij het wijfje-, zijn roodomrand gevlamd. De zij- of zwemvinnen (borstvinnen) zijn zo goed als kleurloos. De kop is terug fel oranje en naar de naar beneden wijzende muil toe, rood. De bovenste grote lip van zijn bek heeft een opvallende metaalgroene kleur en wordt gebruikt als baltsorgaan. Hier en daar zijn er op het lichaam prachtige metaalblauwe vlekjes waar te nemen, welke het geheel kompleet maken! De Geophagusman krijgt na verloop van tijd ook nog een bult op zijn hoofd. Een onbeschrijfelijk mooie vis, ongeacht welke lichtinval ook!!! De beste verhouding man/vrouw is 1 op 2 a 3. Zijn halve trouwboek heeft niet zo'n mooie kleurenpracht en blijft licht gelig en grijzig. Het enige wat opvalt is het rode randje aan de rugvinnen en de zwarte dwarsbanden.

Net als bij de meeste geophagusvarianten is ook de G. pelligrini een muilbroeder met de perfectie van Malawi en Tanganyika cichliden! Het mannelijk exemplaar verleidt zijn geliefde door te gaan "klepperen" met zijn lippen. Indien ze kuitrijp is, wordt ze als het ware gehypnotiseerd door dit gedoe. Het bruidspaartje kiest dan een vlakke steen uit die ze dan eventjes poetsen. Dit kan toch enkele "stenen" gaan duren! Het vrouwtje legt haar eieren stuk voor stuk af, neemt ze ei per ei terug in de muil terwijl ze dan naar de hom van haar partner hapt. Ondertussen "kleppert" hij er maar op los, tot hij er bijna bij neervalt. Tijdens deze gebeurtenis maken ze een draaiende liefdesdans. Eenmaal alles achter de rug is, gaat papa Geophagus al op zoek naar een andere partner terwijl mams de broedzorg voor haar rekening neemt. Na een tweetal weken komen de jongen voor het eerst uit de muil, er kunnen er wel zo'n 5O tal zijn! Eenmaal ze hun beschermende nest hebben verlaten, keren ze zelden terug. "Moeder pelligrini" verandert dan haar gedrag en gaat fel uithalen naar de andere bewoners van het aquarium die te dichtbij komen. Zelfs de partner krijgt af en toe rake klappen.

De jonge Geophagusjes kan je best artemia naupliën geven. Opgepast deze geophagusvariant kan toch uitgroeien tot een slordige 18 à 20 cm! Dus geen al te klein aquarium. De watersamenstelling mag niet te zuur zijn in tegenstelling met vele andere Zuid-Amerikanen; een pH van 6,5 à 7,5; een KH rond de 20dH en een GH tussen de 10 en de 15ºdH. Dit in combinatie met een temperatuurtje van 24 à 28ºC.

De "aardvreter" heeft zijn naam natuurlijk niet voor niets gekregen en haalt zijn voedsel uit het zand. Dus alles wat niet drijft, voornamelijk diepvries, eet hij met graagte op. Eén ding is zeker, uw zandbodem zal in geen geval dichtslibben. In zijn natuurlijk biotoop zijn de lichtstromende riviertjes bezaaid met stenen, kienhout en plantenresten zoals bladeren met hier en daar wat zandvlakten. Het aquarium kan men zo gaan inrichten, zonder de bladeren natuurlijk. Schuilplaatsen zijn er ook nodig, zo kan moeder Geophagus haar jongen uitlaten op een veilig plekje. Deze prachtige en rustige vissoort kan je bij vanalles wat zwemt gaan plaatsen als ze maar niet te agressief zijn en hem niet stresseren! Maar zeker geen concurrerende mannetjes erbij plaatsen want dit zou kunnen ontaarden in hevige gevechten! Ook de G. Steindachneri laat men hier best achterwege want ofwel zit de kans erin dat er hybriden ontstaan, -wat we ten alle koste moeten vermijden-, ofwel eindigt men terug in een felle strijd! Voor de rest zijn er geen problemen. Zo dit was het dan wat het deze mooie G. pelligrini betreft en ik moet toch zeggen ik heb vele "parels" in mijn aquarium rondzwemmen, maar deze vis is een echte "diamant"!